Hyla e os lactarius

Fai uns días que en Refungando nos fomos de comida xuntos; antes, pola mañá, puidemos facer unha saida polo monte Facho, preto de Corrubedo, dónde dous membros da asociación tiveron a ocasión de facer a fotografía que abre este post.

Mentres apañaban uns cogomelos para a comida que nos esperaba, Fernando Quintela e Juán Santos, dúas boas pezas (por valiosas, se entende), se atoparon con este exemplar de Hyla arborea que toma placidamente o sol daquela cálida mañá sobre o sombreiro dun Lactarius deliciosus. Esta diminuta e fermosa ra, coñecida co nome popular de ra de San antón, está actualmente incluida na Lista Vermella de especies ameazadas da UICN (Unión Internacional para a Conservación da Natureza). Afortunadamente para nós, este chamativo batracio é aínda frecuente na nosa zona e de cando en cando podemos oir o seu potente canto preto de charcas e lagoas.

Hoxe queríamos compartir con vos esta imaxe, unha de esas que fan que pague a pena por sí mesma sair da casa e madrugar un sábado. Un regalo para os vosos ollos.

3 comentarios:

  1. Preciosa rana que vi solo 4 o 5 veces en mi vida y todas en el mismo sitio ( desembocadura del rio sieira)
    y hablando de especies en peligro tengo muchisimas ganas de ver las tortugas que soltaron en el rio de las dunas (Emys Orbycularis, Sapoconcho)que están al borde de la extinción , leí en una ocasión que quedaban sobre 600 ejemplares en toda Galicia pues gracias a un programa de repoblación descubrieron que en este río se adaptaron genial y algunos ejemplares han alcanzado el medio kilo!!

    ResponderEliminar
  2. A foto é chulisima. Nunca vin esta ra, será que me fixo pouco ou que xa case non quedan...

    ResponderEliminar
  3. Hola rapaces.


    A Alberto: Graciñas pola información. Descoñecía que se houbesen liberado sapoconchos no parque natural. Me apunto ás túas ganas de velos. Pero haberá que esperar ata chegada a primavera porque penso que invernan a metade do ano, ¿non sí? Estaremos atentos!

    A sendeiriña: Estas pequenas ras teñen unha habilidade que as fai "sinxelas" de atopar cando están en celo: croan con más peito que Caruso. Lembro que cando era neno e as oiamos, pensabamos que tiñan o tamano de gatos. Cando te chegabas á poza, todo se hacía silencio e non se veía nada... ata que te fixabas ben e as veías asomar entre a vexetación. Con un pouco de paciencia e silencio comezaban o seu canto de novo e podías velas hinchar a papada, aqueles bichiños que non eran máis que un pulgar. Lembro como nos quedamos pasmados ó relacionar a potencia do seu canto co seu tamano. Teño entendido que é a ra co canto máis forte que se pode atopar en Galicia. Así que si estas atenta, podes chegar a velas con un pouco de sorte. Por aquí soen atoparse, non coma antes, en pozas e charcas nas proximiades do Parque Natural de Corrubedo.

    Un saúdo.

    ResponderEliminar

Related Posts with Thumbnails