Asociación Micolóxica "Refungando": Hoxe vos traemos... ¡Novo cogomelo dende a Illa de Sálvora!

Fotografías: Jesús Manuel Parada Miniño

A entrada da ría de Arousa ten dende sempre un privilexiado garda que nos da a benvida antes de adentrarnos nas súas ricas augas. Este remanente emerxido da serra do Barbanza, antano unido a terra polo Carreiro de Aguiño, acochaba no seu colo o pequeno tesouro micolóxico que podedes ver na imaxe que abre este artigo. Desta vez teño a incrible sorte de falarvos deste descubrimento dende a privilexiada posición que me ofrece o feito de haber participado nel xunto con un primeira espada da micoloxía como é Jaime Blanco Dios. Así que hoxe, por variar, imos a contarvos esta historia de primeira man, fresca e todavía arrecendendo a mar.

Todo comezou cando Jaime me brindou a oportunidade de acompañalo á illa de Sálvora o pasado 8 de abril, nuha visita á illa encadrada nos traballos de catalogación da flora e micoflora que éste está a realizar no Parque Nacional Marítimo-Terrestre das Illas Atlánticas e que o levou tamén a descubrir en Ons, coma xa vimos, a Clitocybe auniosiana. Así que alá me fun, cámara e trípode en man, co obxetivo de disfrutar dunha boa xornada e, se había moita sorte, poder observar e fotografiar in situ algúns exemplares de Myriostoma coliforme que o ano pasado Jaime citara por primeira vez para Galicia. Se soaba a flauta, fantabuloso, se non, sempre quedaba empaparse da beleza natural da illa, que non é pouca.

Chovera uns días atrás, aínda que ese día facía un sol de xustiza, así que, menos que máis, algo esperabamos ver. E non tardamos. Menos de 15 minutos logo de poñer o pé en terra e mentres todavía asimilaba as advertencias de Jaime acerca das megacarrachas (e que se poderían cazar con arco e frechas, como logo puiden comprobar) que pululan pola illa adiante, algo me chamou a atención nunha zanxa ó borde do camiño. Aquel foi o primeiro contacto que tivemos ca protagonista de hoxe. Máis adiante nos agardaban máis exemplares entre os brións e as finas herbas de pequenos prados ben abonados polos numerosos coellos de Sálvora.

Despois de un lixeiro exame macroscópico inicial (unha ollada por riba, vamos) a Jaime xa lle pareceu un achado interesante; a min, un cogomelo descoñecido máis da miña extensísima lista particular de cogomelos sen nome. De pequeno tamano, cor parda, os sombreiros dos exemplares máis maduros se colorean preto da marxe con tons parado alaranxados. A cor das lamelas era máis clara, e algúns exemplares aparecían ca aresta dunha marcada cor negra (podedes ver estes detalles nas imaxes, facendo click para ampliar). Iso si, tiña unha particularidade que sen dúbida debía de axudar na súa identificación: o seu arrecendo.

O olor que desprende este cogomelo non é especialmente intenso, pero si claramente percibible. Nun primeiro momento lembroume o cheiro a mar, esa mistura de aromas que nos trae a brisa a pé de praia... pero aínda que estaba presente non era exactamente iso. Cheiraba a peixe, a peixe fresco. Moi apropiado para un cogomelo cuio hábitat é unha illa.

O estudo de microscopía levado a cabo por Jaime había máis tarde de encadrar o novo cogomelo no xénero arrhenia, representado principalmente na nosa comunidade, sobre todo na costa, por Arrhenia rickenii. Finalmente, o nome escolllido tiña que, como non, facer referencia á fermosa illa arousana, de ahí bautizalo como Arrhenia salvorana, que hoxe vos presentamos. E así acaba o conto, todos felices comendo lombrices (ou algo así era...).

Como despedida, vos deixamos con algunhas imaxes da illa, que nesas datas estaba especialmente fermosa co despertar das flores na primavera. Un auténtico pracer para os sentidos perderse nela rodeados de natureza salvaxe, carrachas coma nécoras e gaivotas de mirada ameazante.