Morre un home logo de consumir Lepiota subincarnata, catro persoas máis hospitalizadas

Lepiota brunneoincarnata, cortesía da Asociación Micolóxica Errotari

O home de Mataró, ingresado no Hospital Clinic de Barcelona, morreu este venres 18 de consumir exemplares de Lepiota subincarnata atopados nunha rotonda da vila. Catro persoas máis están tamén ingresadas polo consumo de Lepiota brunneoincarnata en Cataluña, aínda que evolucionan favorablemente dos síntomas. Os intoxicados son un pai e fillo de Mataró (o pai de 73 anos é o falecido), un hombe maior de Girona e un matrimonio de Begues. Unha sexta intoxicación tamén polo consumo do mesmo cogomelo se suma a estas cinco en Huesca.

 As lepiotas brunneoincarnata e subincarnata, moi parecidas, crecen en lugares herbosos, beiras de camiños, parques e xardíns. O seu pequeno tamano (ata 5m) fai difícil a confusión con macrolepiotas, pero xa sabedes que de todo hai na viña do señor e a confianza nesto dos cogomelos é moi mala conselleira. É maís sinxelo confundilo con algún agaricus de pequeno tamano ou con algunha especie do xénero tricholoma comestible, como Tricholoma atrosquamosum . Por iso hai que ser moi coidadoso á hora de recolectar especies destes xéneros e, ante a menor dúbida, rexeitalos. Ide ó seguro.

A intoxicación por estes cogomelos, de suave e afroitado arrecendo (e que lembra á mandarina, o cal pode facelo apetitoso nas nosas mans) presenta moitas similitudes ca de Amanita phalloides ca que comparten toxinas, en concreto amatoxinas: vómitos, diarreas ó comenzo, para logo rematar afectando ó fígado e riles puidendo chegar incluso a darse un fallo multiorgánico. Non é ningunha carallada, trátase dunha intoxicación moi grave.

Aquí en Galicia non son cogomelos moi comúns, pero habelos hailos, así que avisados estades. Non nos cansaremos de dicir, e non será porque este ano non o repetiramos media ducia de veces, que hai que ter moito coidado con coller "macrolepiotas" demasiado pequenas, que é un xénero con moitas similitudes entre as distintas especies, que hai que examinar ben os exemplares recolectados, idem cos agaricus... A ver se agora, con un pouco de medo no corpo, lle prestamos algo máis de atención ó que recollemos e nos facemos cun bo manual para que nos bote unha man, ou millor aínda, ter de man alguén que de verdade sepa do que fala cando o tema son os cogomelos.

Impresionante que a estas alturas a xente todavía non sexa consciente do perigo que entrana recoller cogomelos con demasiada "alegría".

E lembrade o dito: "Tódolos cogomelos son comestibles... a lo menos unha vez".